Jury

Kengo Kuma urodził się w 1954 roku. Założył Kengo Kuma & Associates (KKAA) w 1990 roku. Profesor emerytowany na Uniwersytecie Tokijskim po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Keio i Uniwersytecie Tokijskim. Projekty KKAA są obecnie realizowane w ponad 30 krajach. KKAA ma biura w Tokio, Paryżu i Pekinie. Kengo Kuma proponuje architekturę, która otwiera nowe relacje między naturą, technologią i człowiekiem. Uważany jest za jednego z najbardziej wpływowych współczesnych architektów, powszechnie uznawany za swoje zrównoważone podejście i oddany poszanowaniu środowiska i tradycji. Jego główne publikacje to: Ten Sen Men („punkt, linia, samolot”, Iwanami Shoten), Hito no Sumika („schroniska dla ludzi”, Shincho Shinsho), Makeru Kenchiku (Architektura porażki, Iwanami Shoten), Shizen na Kenchiku (Naturalna Architektura, Iwanami Shinsho), Chii-sana Kenchiku (Mała Architektura, Iwanami Shinsho) i wielu innych. Kengo Kuma zaprojektował znaczące budynki na całym świecie. Należą do nich Japan National Stadium w Japonii, V&A Dundee w Szkocji, Folk Art Museum w Chinach, GC Prostho Museum Research Centre w Japonii, Under One Roof EPFL Artlab w Szwajcarii, Kadokawa Culture Museum and Exchange w Australii i wiele innych. W 2021 otrzymał nagrodę "Najbardziej Wpływowi Ludzie 2021" od Time Magazine.

Benedetta Tagliabue

Benedetta Tagliabue – EMBT Architects - Spain

Studiowała architekturę w Istituto di Architettura di Venezia (IUAV), a obecnie pełni funkcję dyrektora międzynarodowej firmy architektonicznej Miralles Tagliabue EMBT, założonej w 1994 roku w współpraca z Enricem Mirallesem z siedzibą w Barcelonie, Szanghaju i Paryżu. Wśród jej najbardziej znaczących projektów wybudowano Parlament Szkocki w Edynburgu, Diagonal MarPark, targ Santa Caterina w Barcelonie, Campus Universitario de Vigo oraz Pawilon Hiszpański na Światowej Wystawie w Szanghaju w 2010 roku, który został nagrodzony prestiżowym tytułem RIBA International „Best International Building of 2011”. W dziedzinie nauczania była profesorem wizytującym na Uniwersytecie Harvarda, Uniwersytecie Columbia i ETSAB w Barcelonie, regularnie wykładając na forach architektonicznych i uniwersytetach, a także zasiada w jurorach na całym świecie, m.in. nagrody Princesa de Asturias, a od 2014 roku zasiada w jury Nagrody Pritzkera. W 2004 roku otrzymała tytuł doktora honoris causa Wydziału Sztuki i Nauk Społecznych Edinburgh Napier University w Szkocji. Jej prace otrzymały Nagrodę RIBA Stirlinga w 2005 roku, Narodową Hiszpańską Nagrodę w 2006 roku, Katalońska nagroda krajowa w 2002 r., nagroda miasta Barcelona w 2005 i 2009 r., nagrody FAD w 2000, 2003 i 2007 r. Otrzymała nagrodę RIBA Jencks Award 2013, przyznawaną corocznie osobie lub praktyce, która ostatnio wniosła znaczący wkład na arenie międzynarodowej zarówno do teorii, jak i praktyki architektury. A w maju 2019 roku otrzymała Krzyż św. Jest także dyrektorem Fundacji Enrica Mirallesa, której celem jest promowanie architektury eksperymentalnej w duchu jej zmarłego męża i partnera Enrica Mirallesa.

Agostino Ghirardelli

SBGA | Blengini Ghirardelli - Italy

Agostino Ghiradelli ukończył architekturę na Università degli Studi di Genova w 1999 roku. Współpracował i był partnerem kilku międzynarodowych firm, pracował w Nowym Jorku i Paryżu oraz nadzorował budowy na całym świecie. Koncentruje się zarówno na fazie badawczej, jak i projektowej projektów architektonicznych i urbanistycznych. W tym celu współpracował z instytucjami publicznymi i był wykładowcą dla różnych instytucji międzynarodowych: MIPIM 2019, University of Vienna, University of Trieste, ULI, Europe Young Leaders Summer School of Milan. W 2017 roku wraz z Giuseppe Blenginim stworzył Studio SBGA I Blengini Ghirardelli. Zdobywał doświadczenie w wielu projektach architektonicznych, zawsze skupiając się na zrównoważonym rozwoju. Projektuje zwinne środowiska pracy, które wdrażają łączność i elastyczność podnoszącą jakość życia. Interwencje urbanistyczne, w których pełnił rolę projektanta/koordynatora to: ESA-ESTEC CAMPUS w Noordwijk koło Rotterdamu; Kampus UniCredit w Lampugnano w Mediolanie; Masterplan dla nowego stadionu A.S. Drużyna piłkarska Romów w Romach; Masterplan CityLife w Mediolanie.

Manuel Aires Mateus

Aires Mateus Architects - Portugal

Manuel Aires Mateus urodził się w Lizbonie w 1963 roku. Ukończył Faculdade de Arquitetura de Lisboa (1986) i współpracuje z Francisco Aires Mateusem, obaj założyli studio Aires Mateusa w 1988. W nauczaniu współpracuje z kilkoma uniwersytetami od 1986 r., takimi jak Harvard Graduate School of Design, College of Architecture, Art and Planning of Cornell University, Oslo Architecture School, Wydział Architektury Uniwersytetu w Lublanie lub School of Architecture Uniwersytetu Nawarry w Pampelunie. Od 1998 jest profesorem Universidade Autónoma de Lisboa, a od 2001 Accademia di Architettura w Mendrisio, Szwajcaria. Prace studia są obecne w kilku krajach, powstają z siedziby w Lizbonie w Portugalii, a wiele projektów zostało opublikowanych w monografiach, m.in. A+A Architecture Guide, El Croquis, Arquitectura Viva, GA, A+U, 2G , C3, d'Arco, TC Cuadernos, DOMUS i AMAG m.in. Aires Mateus brał udział w kilku wystawach, z regularnym obecność m.in. na Biennale Architektury w Wenecji (Włochy, 2010, 2012, 2016, 2018 i 2021). Praca studia zawsze dotyczyła roli pamięci i wiedzy, relacji między światem fizycznym a kulturowym. Praca stara się odzwierciedlić w każdej otaczającej nas skali. Poszukuje odwiecznego stanu kształtów i materialności w ciągłość czasu.

Raul Pantaleo

TAM Associati - Italy

Raul Pantaleo to włoski architekt urodzony w Mediolanie, mieszka i pracuje w Wenecji i Trieście. Absolwent Uniwersytetu IUAV w Wenecji. Posiada międzynarodowy certyfikat z zakresu ekologii człowieka uzyskany na studiach podyplomowych na Uniwersytecie w Padwie. Raul jest projektantem projektów i konsultantem w sektorach bio-architektury i przekwalifikowania miejskiego; obecnie zajmuje się prowadzeniem laboratoriów w procesach partycypacyjnego i komunikacyjnego rozwoju projektów. Ponadto zajmuje się praktyką komunikacji społecznej i projektowania graficznego dla różnych Administracji Publicznych i organizacji non-profit. Raul Pantaleo jest jednym ze współzałożycieli „studio TAMassociati”, praktyki specjalizującej się w projektach zorientowanych społecznie w obszarach krytycznych. Niektóre z bieżących i zakończonych projektów to: Centrum Chirurgii Kardiochirurgii Salam dla organizacji pozarządowej ratunkowej w Sudanie; Banca Etica (Bank Etyczny) Siedziba główna w Padwie (Włochy); budynki służby zdrowia dla organizacji pozarządowej Emergency w Darfurze w Sudanie; również projekty w Republice Środkowoafrykańskiej, Sierra Leon, Rwandzie, Afganistanie, Iraku i Ugandzie. Wśród głównych nagród otrzymanych: nagroda LafargeHolcim Awards Acknowledgement (2017), nagroda Aga Khan (2013), nagroda Zumtobel Gruop (2014).

Mphethi Morojele

Mphethi Morojele Studio - South Africa

Mphethi Morojele jest właścicielem i założycielem MMA Design Studio, wielokrotnie nagradzanego studia architektoniczno-projektowego z siedzibą w Johannesburgu w RPA. Praktyka współpracowała przy produkcji niektórych z najbardziej kultowych i kulturowo ważnych projektów w RPA i nadal poszerza swoje portfolio na kontynencie o projekty w Etiopii, Ugandzie, Botswanie, Mozambiku, Lesotho i Burundi. Wyłonił się jako jeden z najważniejszych głosów w architekturze w Afryce, celebrowany przez Archdaily jako jeden z „siedmiu architektów projektujących zróżnicowaną przyszłość w Afryce”. Był wykładowcą projektowania na Uniwersytecie Witwatersrand w Johannesburgu i krytykiem w większości południowoafrykańskich szkół architektury. Był kuratorem wielu wystaw poświęconych architekturze afrykańskiej, m.in. w pawilonie narodowym Republiki Południowej Afryki na Biennale w Wenecji we Włoszech oraz w Royal Institute of British Architects w Londynie. Nadal zasiada w wielu międzynarodowych jury architektonicznych, w tym w Unii Europejskiej, Międzynarodowej Fundacji Holcim, The African Architecture Awards i Architecture Masterprize, aby wymienić tylko kilka.

Emmanuelle Moureaux

Emmanuelle Moureaux Architecture + Design, Japan

Emmanuelle Moureaux jest francuską architektką i artystką mieszkającą w Tokio od 1996 roku, gdzie w 2003 roku założyła emmanuelle moureaux architecture + design. przesuwając ekrany, stworzyła koncepcję „shikiri”, co dosłownie oznacza „dzielenie (tworzenie) przestrzeni kolorami”. Wykorzystując kolory jako jej znak rozpoznawczy, jej prace obejmują szereg projektów, w tym projekt architektoniczny dla Sugamo Shinkin Bank, aranżację przestrzeni dla ABC Cooking Studio, instalacje artystyczne dla UNIQLO i ISSEY MIYAKE, serię instalacji artystycznych „100 kolorów” oraz „Forest of Liczby” w Narodowym Centrum Sztuki w Tokio. Na zlecenie rządu Nowego Tajpej na Tajwanie ukończyła w 2021 r. projekt artystyczny „Linii okrężnej” Mass Rapid Transit, w której jej kolory rozprzestrzeniły się na skalę miasta. Profesor nadzwyczajny na Uniwersytecie Sztuki i Projektowania Tohoku. Członek „Tokijskiego Stowarzyszenia Architektów”, „Japońskiego Instytutu Architektury” i „Japońskiego Instytutu Architektów”.

Saad El Kabbaj, Driss Kettani and Mohamed Amine Siana

Maroc

Urodzony w 1978 roku w Casablance, Saad El Kabbaj studiował w Ecole Nationale d’Architecture w Rabacie w Maroku, gdzie ukończył studia w 2003 roku. W 2005 roku otworzył swoje biuro w Casablance i pracuje nad różnymi projektami. Obecnie wykłada na Uniwersytecie UIR w Rabacie. Urodzony w 1978 w Fezie, Driss Kettani studiował w Ecole Nationale d’Architecture w Rabacie w Maroku, gdzie ukończył studia w 2003 roku. Obecnie wykłada na Politechnice im. Mohammeda VI. Urodzony w 1979 roku w Casablance, Mohamed Amine SIANA ukończył Ecole Nationale d’Architecture w Rabacie w Maroku w 2004 roku. Obecnie wykłada na Uniwersytecie UIR w Rabacie. W 2005 roku otworzyli wspólne biuro w Casablance, pracując jednocześnie nad osobistymi projektami i wspólnie nad ważnymi komisjami i konkursami. Pomysł polegał na stworzeniu swego rodzaju warsztatu, z korzyściami płynącymi z wymiany i dzielenia się pomysłami, a jednocześnie z osobistym zakresem wyrażeń. Tym samym wygrali konkurs Uniwersytetu Taroudant w 2006 roku, który zakończył się w 2010 roku. Innym wspólnym projektem jest Szkoła Technologiczna Guelmim, która została ukończona w 2011 roku. Projekt ten znalazł się na krótkiej liście do nagrody Aga Khan Award for Architecture. Pracowali także nad Laayoune Technology School, Jacques Chirac School Group w Rabacie, wielofunkcyjnym BO 52 w Casablance czy zawodami Casablanca Grand Stadium. Starają się łączyć nowoczesne i współczesne podejście, będąc bardzo wrażliwymi na kontekst i ducha miejsca, starając się znaleźć sensowny i poetycki sens przestrzeni. Ich prace zostały nagrodzone m.in. Nagrodą Mimara Sinana w Stambule, Nagrodą Archmaratonu w Bejrucie. Ich prace były również publikowane w wielu międzynarodowych publikacjach i były wystawiane w Wenecji, Paryżu, Nowym Jorku, Szanghaju, Melbourne i Mediolanie.

Raoul Vecchio ukończył architekturę i inżynierię w 2015 roku na Uniwersytecie w Katanii przy ul. Działacz humanitarny na rzecz kryzysów i rozwoju, specjalizuje się w prawach człowieka, pomocy ofiarom przemocy i budowaniu pokoju. W 2014 roku założył Organizację Humanitarną Balouo Salo, której jest prezesem, zajmującą się projektami z dziedziny dyplomacji, mediów, planowania i realizacji. Projekty są zawsze ukierunkowane na rozwiązywanie sytuacji kryzysowych i wspieranie samowystarczalności społeczności wiejskich krajów rozwijających się, szczególnie w Afryce Subsaharyjskiej. Wykłada lokalnie i za granicą na studiach magisterskich i uniwersytetach oraz współpracuje z organizacjami pozarządowymi i organizacjami międzynarodowymi w zakresie planowania rozwoju i rozwiązywania sytuacji kryzysowych w krajach wschodzących. Jest autorem wielu książek o architekturze i działalności humanitarnej. Wśród jego najważniejszych projektów architektonicznych są: zapora przeciwsolna w Senegalu, która ma zająć się rzadkim zjawiskiem środowiskowym, które powoduje niedożywienie i ubóstwo ponad 80 000 osób, budowa studni słonecznych z systemami odkażania wody w celu zmniejszenia śmiertelności niemowląt, szkoły budowlane i edukacyjne ośrodki walki z analfabetyzmem, budowa schronisk dla kobiet będących ofiarami przemocy. Podejście poświęcone jest samokonstrukcji i partycypacji społeczności poprzez warsztaty edukacyjne i zaangażowanie beneficjentów. Od 2015 roku podniósł świadomość i przeszkolił ponad 25 000 mieszkańców w 85 wiejskich wioskach w południowym Senegalu oraz zaoferował wsparcie edukacyjne dla ponad 18 000 uczniów w Senegalu. Prowadzi stałą działalność dyplomatyczną i mediacyjną oraz szkolenia społeczności lokalnej i międzynarodowej w zakresie zrównoważonego rozwoju i praw człowieka. Jego zaangażowanie humanitarne zostało docenione różnymi nagrodami w dziedzinie solidarności międzynarodowej oraz honorowymi nagrodami w miejscach, w których działa.

---

---

---