Każde dziecko już od najmłodszych lat potrzebuje dostępu do edukacji wspierającej rozwój jego umiejętności poznawczych, dbającej o emocje i umiejętności interpersonalne, aby przygotować je do stawiania czoła życiowym wyzwaniom z odpornością i kreatywnością. Jednakże w wielu obszarach pozamiejskich w Afryce Subsaharyjskiej placówki opieki nad dziećmi są często nieodpowiednie i nie zapewniają bezpiecznego i stymulującego środowiska, w którym każde dziecko może się rozwijać i w pełni wykorzystać swój potencjał.
Brak odpowiednich struktur stwarza przeszkody na ich ścieżce edukacyjnej oraz utrudnia ich zdolność integrowania się w dorosłym życiu, aktywnego wkładu w rozwój społeczności i budowania niezależnego życia.
Niniejszy konkurs powstał w odpowiedzi na tę kluczową potrzebę. Przedmiotem konkursu jest stworzenie modelu architektonicznego przedszkola, które będzie chronić i promować prawa każdego dziecka, jednocześnie dbając o ich umiejętności i zaszczepiając w nich ciekawość świata.
Pragniemy stworzyć szkołę, która pomoże dzieciom odkrywać i budować własną tożsamość.
Celem konkursu jest wyłonienie modelu architektonicznego dla przedszkola promującego wszechstronny rozwój dzieci poprzez zapewnienie bezpiecznego, stymulującego i inkluzywnego środowiska. Architektura powinna wspierać prawo do edukacji i dobrobytu, zapewniając psychofizyczne warunki idealne dla rozwoju każdego dziecka. Powinna zapewniać przestrzeń, której funkcjonalność wykracza poza edukację, lecz integruje przy tym szanse do zabaw, socjalizacji i eksploracji oraz służąc jako centralny punkt dla całej społeczności.
Szukamy rozwiązania architektonicznego, które wzbudzi zaufanie i spokój w dzieciach, rodzinach i całej społeczności – serdecznego, wyjątkowego i symbolicznego środowiska, w którym każde dziecko odczuwa swoją wartość i otrzymuje wsparcie w rozwoju.
Przedstawiony model musi zawierać następujące obszary i przestrzenie, które można stworzyć w jednym lub więcej bloku architektonicznym wedle uznania uczestnika:
1. Sale szkolne: 5 sal szkolnych, z których każda może pomieścić około 20 dzieci.
2. Biura: Przestrzeń przeznaczona na potrzeby administracyjne i spotkania z rodzicami.
3. Edukacyjny obszar zabaw: Wszechstronna przestrzeń do zabawy, warsztatów kreatywnych i aktywności fizycznej.
4. Gabinet lekarski: Przestrzeń przeznaczona do udzielania pomocy w przypadku urazów i chorób.
5. Jadalnia: Przestrzeń do wydawania posiłków.
6. Magazyn: Przestrzeń do przechowywania materiałów edukacyjnych, zabawek i sprzętu.
7. Toalety: Toalety dla dzieci i personelu szkolnego.
Projekt szkoły podstawowej ma być przeznaczony dla obszarów wiejskich w południowym Senegalu. Jest to państwo w zachodniej części Afryki Subsaharyjskiej graniczące z Oceanem Atlantyckim, Mauretanią, Mali, Gambią i Gwineą. Populacja kraju liczy prawie 18 milionów ludzi, skupionych przede wszystkim w głównych ośrodkach miejskich i stolicy, Dakarze. Terytorium, w większości płaskie, rozciąga się na powierzchni około 200 000 km², na hydrograficznym lewym brzegu rzeki o tej samej nazwie oraz w zlewniach niektórych mniejszych rzek, takich jak Gambia i Casamance na południu, gdzie tworzą się laguny. Obszar ten obejmuje również tzw. „Sahel”: strefę przejściową między jałowymi regionami Saharyjskimi a wilgotnymi regionami Afryki Gwinejskiej.
Południe Senegalu
Południowy region, poza enklawą Gambii, nosi nazwę Casamance, od rzeki o tej samej nazwie, i jest podzielony na trzy regiony administracyjne: Ziguinchor, Sedhiou i Kolda, liczące łącznie około 1,5 mln mieszkańców. Jest to jeden z najmniej rozwiniętych obszarów kraju, gdzie średni wskaźnik urbanizacji wynosi na obszarach wiejskich 8%, a średni wskaźnik ubóstwa wynosi około 90%. Jest to rejon czysto rolniczy, gdzie wsie liczą średnio 1 500 mieszkańców. Główne miasta to Ziguinchor (200 tys. mieszkańców), Kolda (65 tys. mieszkańców) i Sedhiou (30 tys. mieszkańców). Na wiejskich obszarach Casamance jakość życia ma jeden z najniższych poziomów w kraju, ze względu na brak rozwoju, zasobów oraz infrastruktury, a także zmiany klimatyczne, które poważnie wpływają na działalność rolno-pasterską, będącą podstawowym źródłem utrzymania. To właśnie tu ubóstwo jest największe i dotyka 97% ludności; 88% rodzin nie ma dostępu do wody pitnej; 60% ludności mieszka w budynkach bez bezpośredniego dostępu do energii elektrycznej, a 98% mieszkań nie ma kanalizacji; 60% dzieci kończy naukę przed ukończeniem szkoły średniej.
dukacja stanowi podstawę poprawy życia ludzi i społeczności. Jest niezbędnym narzędziem zapewniania samowystarczalności. Jednym z podstawowych celów wymienionych w Agendzie 2030 ONZ jest zapewnienie wszystkim dzieciom edukacji na wysokim poziomie. W ostatnich latach odnotowano istotne globalne osiągnięcia w zakresie skolaryzacji. Znacznie poprawił się podstawowy poziom umiejętności czytania oraz pisania, a w szkolnictwie podstawowym osiągnięto równość między dziewczynkami a chłopcami. Niestety tylko kilka państw uzyskało takie wyniki na wszystkich poziomach edukacji. To, co zostało osiągnięte do tej pory nie jest wystarczające - nawet obecnie miliony dzieci na świecie nie korzystają z prawa do edukacji. Chociaż w krajach rozwijających się skolaryzacja osiągnęła poziom 91%, nadal nie dotyczy to 57 milionów dzieci, z których ponad połowa mieszka w Afryce Subsaharyjskiej. Sytuację pogarsza również brak odpowiednich materiałów dydaktycznych oraz infrastruktury dostosowanej do stale rosnących potrzeb. Dochodzi też do sytuacji, gdzie wiele uczniów przychodzi na zajęcia w stanie głodu, choroby czy wyczerpania w związku z wykorzystywaniem nieletnich do pracy lub przy obowiązkach domowych. Placówki szkolne często nie są odpowiednio wyposażone, by zapewnić wyżywienie czy też opiekę medyczną. Większość szkół w Afryce Subsaharyjskiej nie posiada toalet, szatni ani stołówek, a infrastruktura szkolna sprowadza się do ciągu ścian i sal lekcyjnych, często wykonanych z bloczków betonowych. W takim środowisku trudno jest pobudzić umysł uczniów i rozwinąć ich pełny potencjał oraz ochronić ich prawo do nauki, życia i zdrowia. Edukacja jest podstawowym narzędziem nabywania umiejętności analitycznych, technicznych, organizacyjnych i decyzyjnych, a także wzmacniania pewności siebie oraz determinacji, które są niezbędne przy podejmowaniu istotnych decyzji życiowych w oparciu o świadomość i wiedzę. Niewykształcony dorosły może w rzeczywistości nie być w stanie zrozumieć codziennych sytuacji, a tym samym nie da rady ich rozwiązać, co może mieć wpływ na zdrowie, sytuację finansową i przyszłość rodziny, a także całej społeczności.
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
